Gmina Chełmża

Coraz więcej różnic na polskiej wsi

        Raport „Monitoring rozwoju obszarów wiejskich. Etap I”, przygotowany przez Fundację Europejski Fundusz Rozwoju Wsi Polskiej we współpracy z Instytutem Rozwoju Wsi i Rolnictwa PAN przedstawia poziom rozwoju społeczno-gospodarczego obszarów wiejskich  w Polsce, potwierdzając istnienie głębokiego ich zróżnicowania według wyraźnie zarysowujących się dwóch porządków: na linii wschód-zachód w ujęciu międzyregionalnym oraz w relacji centrum-peryferia w ramach poszczególnych regionów. Z raportu wynika, że realizowana w Polsce dotychczas polityka na rzecz obszarów wiejskich nie sprzyja niwelowaniu tych dysproporcji w rozwoju.
Obszary wiejskie wschodniej części kraju (również i części centralnej) wskazują na niższy poziom rozwoju społeczno-gospodarczego w stosunku do regionów zachodnich. W gminach Polski zachodniej bardziej zaawansowany jest proces dezagraryzacji lokalnej gospodarki, występują bardziej zasobne budżety gmin, młodszy jest zasób demograficzny, a warunki mieszkaniowe są korzystniejsze niż na wschodzie kraju.
          Z drugiej jednak strony, obok podziału wschód-zachód, występuje także podział obszarów wiejskich na strefy centralne – powiązane z dużymi miastami – i strefy peryferyjne, położone najczęściej w strefie styku granic regionalnych. Gminy silnie powiązane z dużymi miastami wykazują znacznie większy stopień rozwoju niż rejony odległe od tych centrów. W gminach podmiejskich występuje bardziej zrównoważony rynek pracy, wyraźnie lepsza dostępność przestrzenna, bardziej zamożne są nie tylko budżety gmin, ale i gospodarstw domowych.
Najniższy poziom rozwoju osiągają gminy z woj. podlaskiego, lubelskiego, mazowieckiego, na obrzeżach łódzkiego, świętokrzyskiego, warmińsko-mazurskiego i Pomorza Środkowego. Najwyższy poziom rozwoju odnotowują gminy z obszarów wiejskich wokół Warszawy i Poznania, a także w pobliżu dużych miast i ośrodków administracyjnych - Kraków, Katowice, Opole, Wrocław, Szczecin, Trójmiasto.
Aż 23 proc. gmin w Polsce (głównie we wschodniej i centralnej części kraju) stanowią te, w których dominuje rolnictwo tradycyjne. Charakteryzują się one niskim oraz bardzo niskim poziomem rozwoju społeczno-gospodarczego i są pomijane przy realizacji najważniejszych krajowych oraz paneuropejskich sieci dróg o podwyższonym standardzie.
         Niezależnie jednak od istniejących podziałów i dysproporcji, gminy wiejskie i miejsko-wiejskie, zajmujące łącznie 93 proc. powierzchni kraju i zamieszkiwane przez 40% ludności, napotykają szereg problemów.
Mimo, że wieś jest „młodsza” demograficznie od miasta, to starzenie się niektórych regionów jest głęboko zaawansowane, co przekłada się np. na wysokie potrzeby w zakresie usług społecznych. Niemal wszystkie gminy demograficznie stare, gdzie ponad 1/5 to ludność w wieku poprodukcyjnym, skupione są we wschodniej i centralnej części kraju. „Najstarsze” jest woj. podlaskie (powiat hajnowski, siemiatycki, bielski). Jednocześnie obserwujemy tam stały proces wyludniania się tych gmin. Z kolei populacja gmin położonych wokół miast wojewódzkich, a więc ukształtowana pod wpływem migracji ludności, jest młodsza. Obecnie w kraju migracje ze wsi do miast równoważą migracje z miast na wieś. Są one jednak bardzo silnie zróżnicowane przestrzennie. Niedobór pozarolniczych miejsc pracy na lokalnym rynku pracy i w pobliskim miasteczku (nadal ponad 1/3 ludności wiejskiej pracuje głównie lub wyłącznie w rolnictwie), sprzyja „wypłukiwaniu” siły roboczej przez ośrodki aglomeracyjne, co jeszcze bardziej pogłębia problemy demograficzne polskiej wsi
           Zdaniem autorów raportu, jedną z przyczyn takiego stanu są efekty realizowanej w Polsce polityki spójności i polityki regionalnej. Są one niezadowalające i sprzyjają pogłębianiu się różnic w rozwoju społeczno-gospodarczym.                                                                                                              

Na podstawie www.ppr.pl

Pochodzenie grafiki: Google